«Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!»

Αυτός είναι ο πανηγυρικός της 28ης Οκτ του θεολόγου του Γυμνασίου Σαγεΐκων.


Αναγνώστηκε από τον άμβωνα στην εκκλησία και έμειναν όλοι άφωνοι

 
Εβδομήντα χρόνια μετά.


Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες. Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες.

Χρόνια τώρα, επαναλάμβανες τελετουργικά μονότονα το «ΟΧΙ» του παππού σου. Καμάρωνες τη θυσία του, θριαμβολογούσες αδαπάνητα για τα κατορθώματα και τους ηρωισμούς της γενιάς του. Στις δεκαετίες όμως που ακολούθησαν κατασπατάλησες νωχελικά την ελευθερία που σου χάρισε! Έφτιαξες τη ζωή σου. Το δικό σου, επιτέλους, σπίτι, και το δικό σου εξοχικό. Έκανες ταξίδια μακρινά και πολυδάπανα, σε προορισμούς εξωτικούς. Αγόρασες πρώτο και μετά δεύτερο αυτοκίνητο. Χρεώθηκες ασυλλόγιστα δάνεια, δόσεις και κάρτες που αφειδώς σου πρόσφεραν οι τράπεζες. Μπούχτισες τα παιδιά σου φροντιστήρια και ιδιαίτερα, να σπουδάσουν προσοδοφόρα επαγγέλματα, να γίνουν υψηλόβαθμα «στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων». Εκμεταλλεύτηκες, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους μετανάστες που είχαν την ανάγκη σου, για να μαζέψουν τις ελιές σου, να χτίσουν και να καθαρίσουν το σπίτι σου, να. φυλάξουν τα παιδιά σου. Έπαιξες στο Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος των γονιών σου και αγόρασες «αέρα» που σου πούλησαν οι αετονύχηδες της ελεύθερης αγοράς. Συναλλάχθηκες μ' αυτό το άθλιο κράτος κάτω απ' το τραπέζι κάμποσες φορές, δεν θυμάσαι και συ πόσες. για τη στρατιωτική θητεία του γιου σου, το διακανονισμό της εφορίας, το αυθαίρετο δίπλα στη θάλασσα, το διορισμό στην επίζηλη δημοσιοϋπαλληλία, τη λίστα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο. Διασκέδασες την πλήξη σου βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια της τηλεόρασης, κάνοντας φωτοσύνθεση με την προπαγάνδα και το γούστο των αχρείων της κάθε εξουσίας. Ατίμασες την ψήφο σου ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση», εκδούλευση των φαύλων της κομματοκρατίας, των επαγγελματιών και των κληρονόμων της πολιτικής.

Φέτος όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ' το στόμα. Φειδωλή και ντροπαλή η εθνική σου αξιοπρέπεια προσποιείται, καμώνεται πως γιορτάζει κάτω απ' το αυστηρό βλέμμα της επιτήρησης. Στενάχωρα όλα. Μέσα μας, γύρω μας, παντού. «Το αδιέξοδο της χώρας στις ψυχές των κατοίκων της». Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα «πεδίο βολής φθηνό». Πατρίδα έρμαιο της απληστίας των τοκογλύφων, των ισχυρών του χρήματος, των δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους. Σε υποτιμούν σήμερα άμοιρη πατρίδα μου για να σε αγοράσουν τζάμπα αύριο.

Πεθαίνω σαν χώρα! Ακούς την κραυγή; Βλέπεις και συ το κακό που μας βρήκε; «Όποιος δεν έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν σφυροκοπημένοι από αόρατο χέρι στους δρόμους, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας.».

Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση: κι αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές μας άδειασαν! Πριν λιποψυχήσουν οι λέξεις, λιποψυχεί το φρόνημα των ανθρώπων, η θέληση των λαών να παραμείνουν αδούλωτοι. Όχι παιχνίδια με τις λέξεις! Ποιος δικαιούται να μιλάει στη γιορτή σήμερα για πατρίδα, για κατοχή και αντίσταση; Οι πατριδοκάπηλοι που κάθε φορά, την κρίσιμη στιγμή, συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή; Ή μήπως, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ που εγκατέλειπαν την πατρίδα και το λαό την ώρα της μάχης, για να επιστρέψουν κατόπιν ως εθνοσωτήρες και ελευθερωτές;

«Ποιος είναι, λοιπόν, πατριώτης;»

Ο Άρης Βελουχιώτης, το τραγικό αυτό σύμβολο της Αντίστασης του Λαού μας, έχει κάτι να σου πει: «Ποιος είναι ο πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»

Εδώ θα παραμείνουμε, δε θα φύγει κανείς, κυνηγημένε απ' όλους Καπετάνιε! Εδώ, να φυλάμε τα πεζούλια που μας άφησες! Θα μοιραστούμε αν χρειαστεί ακόμη και τη φτώχια μας, την ανάγκη, την οργή μας, μα δεν θα εγκαταλείψουμε. Γι' αυτό.

«Τα καράβια μου καίω / δεν θα πάω πουθενά. Κι ας μη μου 'χεις χαρίσει ποτέ / ένα χάδι ως τώρα / πάντα εδώ θα γυρνώ από πείσμα και τρέλα θα ζω / σε τούτη τη χώρα / ώσπου να βρω νερό γιατί ανήκω εδώ.

Σταυρωμένη πατρίδα / μες στα μάτια σου είδα / της ανάστασης φως».

(Τα καράβια μου καίω, Ν. Πορτοκάλογλου)



Πάτρα, Οκτώβριος 2010

            Του Γιώργου Μάλφα, θεολόγου  (malfasg@gmail.com)                                               

Η λύση είναι ο Κουβέλης

Είδατε πως τα φέρνει η ζωή; Ο ακομμάτιστος, ο ανεξάρτητος, ο άφθαρτος κύριος Καμίνης είναι, από χθες, νέος Δήμαρχος Αθηνών. Κέρδισε τον Νικήτα Κακλαμάνη και μάλιστα με σχετική ευκολία κάνοντας τη μεγάλη ανατροπή σε ένα δήμο «προπύργιο» της Δεξιάς. Για να δούμε τι διαφορετικό θα φέρει. Τα πρώτα δείγματα πάντως δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά. Ο κύριος Καμίνης φρόντισε, προεκλογικά, να δώσει διαπιστευτήρια σε όλο το συντηρητικό φάσμα των ψηφοφόρων, έσπευσε να πει ότι δεν είναι «μια αριστερίστικη καρικατούρα» που ενδιαφέρεται μόνο για τους μετανάστες, να προτείνει διάφορα διφορούμενα μέτρα και να κάνει ότι περνούσε από το χέρι του για να πείσει ότι δεν είναι ο «Συνήγορος του Πολίτη» που παρουσίαζαν οι εχθροί του. Η παρουσία του στην εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου ήταν ενδεικτική του τι πρέπει να περιμένουμε την επόμενη μέρα.


Πανηγυρίζουν κάποιοι γιατί ο κύριος Καμίνης ήταν δική τους πρόταση, γιατί «έσπασε» την Πασοκική πρακτική των στελεχών-υποψηφίων, γιατί τελικά ήταν αυτός που κατάφερε να «πάρει» τον Δήμο μετά από εικοσιτέσσερα χρόνια θητείας Νεοδημοκράτη δημάρχου. Για το αν έπρεπε να ψηφίσουμε Καμίνη στο δεύτερο γύρο έγινε μεγάλη συζήτηση. Από την προηγούμενη Δευτέρα πρέπει να έχω διαβάσει πάνω από πενήντα άρθρα που ασχολήθηκαν με το συγκεκριμένο ζήτημα. Πλέον δεν έχουν τόση σημασία τα εκατέρωθεν επιχειρήματα. Άλλωστε η πλειοψηφία όσων είχαν προτείνει την στήριξη του Καμίνη είχαν εστιάσει και στο ότι από την Δευτέρα αρχίζει η περίοδος αντιπολίτευσης σε όποιον από τους δύο εκλεγεί. Όπως και να’ χει… άλλο ξεκίνησα να γράφω και τελικά κατέληξα να ασχολούμαι με την «Καμινιάδα»

Την ώρα που τα αποτελέσματα ήταν πλέον ξεκάθαρα στο στούντιο του Mega (έχω και εγώ τα βίτσια μου) βρισκόταν ο αγαπητός κύριος Χατζησωκράτης. Η συζήτηση διακόπηκε για να δούμε τον πρωθυπουργό, μαζί με το «βαθύ ΠΑΣΟΚ», να πανηγυρίζουν για τη νίκη τους στον μεγαλύτερο Δήμο της χώρας. Δίπλα τους και η κυρία Φιλίνη, η οποία όμως μάλλον πανηγύριζε για τη νίκη της αυτοδιοίκησης. Την ώρα λοιπόν, που στην οθόνη βλέπαμε τον Παπανδρέου να χαριεντίζεται για τη νέα «λευκή επιταγή» που του δίνει άλλα τρία χρόνια διακυβέρνησης (αν θα αντέξει τόσο είναι άλλου είδους κουβέντα) ο κύριος Χατζησωκράτης προσπαθούσε να μας πείσει ότι ο κύριος Καμίνης είναι μία ακκομάτιστη υποψηφιότητα που έσπασε τα κατεστημένα της πολιτικής. Κανένας δεν φάνηκε να προβληματίζεται, για το γεγονός ότι μόλις 34% των ψηφοφόρων έκανε τον κόπο να πάει στην κάλπη την Κυριακή. Ή ότι από αυτούς που ψήφισαν το 11% επέλεξε λευκό ή άκυρο Η νίκη είναι νίκη με κάθε τρόπο και μέσο. Άλλωστε, όπως αρέσκεται να λέει ο κ. Κουβέλης «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα».

Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα έναν γνωστό μου που έλεγε ότι αν βγει ο Καμίνης, αυτόματα ο Κουβέλης ανακηρύσσεται στον «πιο αποτελεσματικό Αριστερό» της δεκαετίας. Η εικόνα ήταν βγαλμένη από τα «προσεχώς». Το πολιτικό σύστημα παραπαίει. Ψάχνει στηρίγματα για να βγει από τα αδιέξοδα και δημιουργεί λύσεις, άλλοτε «προοδευτικές» και άλλοτε «συντηρητικές». Η νίκη Καμίνη εντάσσεται στην πρώτη κατηγορία. Ο Κουβέλης και οι λοιποί της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι πράγματι πολύ αποτελεσματικοί. Το ζήτημα είναι προς όφελος ποιού. Σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλους Δήμους η ΔΗ.ΑΡ ήρθε ως «από μηχανής Θεός» για να δώσει τη λύση στο ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου. Με το πρόσχημα ότι οι εκλογές είναι αυτοδιοικητικές, ότι πρέπει να φύγει η Δεξιά και πως η κεντρική πολιτική δεν έχει σχέση με την δημοτική αρχή η ΔΗ.ΑΡ έδωσε την ευκαιρία στον Παπανδρέου να κοιμάται ήσυχος. Αλλά είπαμε η αποτελεσματικότητα πάνω από όλα.

Τελευταία παρέμβαση για τον Αλέκο Λύτρα

Σήμερα τα ξημερώματα πέθανε αιφνίδια ο σύντροφός μας Αλέκος Λύτρας.

Ο Αλέκος γεννήθηκε το 1961 στα Γιάννενα. Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης στρατεύτηκε στο ΠΑΣΟΚ και ως σπουδαστής των ΚΑΤΕΕ ανέπτυξε πλούσια συνδικαλιστική δράση. Έντονη η συμμετοχή του στο φοιτητικό κίνημα ενάντια στον 815, στο πλευρό πάντα των πιο προωθημένων κομματιών του. Μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ο Αλέκος κινείται κόντρα στο ρεύμα. Το 1981 αποχωρεί από το ΠΑΣΟΚ, μην αναγνωρίζοντας στην πολιτική του κανένα στοιχείο από τα οράματα της Μεταπολίτευσης. Έκτοτε, και για περίπου δύο δεκαετίες, θα κινηθεί πολιτικά ως ανένταχτος της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Από τη δεκαετία του '90 έρχεται κοντά στο χώρο του Στεκιού Μεταναστών και τα επόμενα χρόνια συμμετέχει ενεργά στην αριστερή δημοτική κίνηση Απόδραση Αγίων Αναργύρων. Παράλληλα, ανήκει στην ιδρυτική ομάδα του πολιτικού και πολιτιστικού περιοδικού «Γαλέρα».

Το 2008 υπήρξε πρωτεργάτης της δημιουργία της Ομάδας Ρόζα και της ένταξης στο ΣΥΡΙΖΑ ενός πολιτικού δυναμικού με αναφορά στην κινηματική Αριστερά. Γίνεται μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, όπου θα δώσει μάχες για τη διατήρηση της συνοχής του σχήματος καθώς και για το κοινωνικό άνοιγμά του. Ενεργά παρών μέχρι το τέλος, από το στήσιμο του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ μέχρι τη δημιουργία της νέας δημοτικής παράταξης Αλληλεγγύη Αγίων Αναργύρων-Καματερού, ο Αλέκος θα παλέψει επίμονα για μια Αριστερά που η ριζοσπαστικότητά της δεν θα σημαίνει περιχαράκωση και αποκοπή από την κοινωνία. Το τελευταίο διάστημα, εργάστηκε για τη στήριξη των ενωτικών αριστερών αυτοδιοικητικών σχημάτων και ήταν υποψήφιος του «ΑΥΡΙΟ... για την Ήπειρο», με επικεφαλής τον Γιάννη Παπαδημητρίου.

Ο Αλέκος όμως εκτός από συνεπής αγωνιστής, υπήρξε ένας πολύ ωραίος τύπος, γλυκός, κεφάτος και ανοιχτόκαρδος, σοβαρός αλλά όχι σοβαροφανής, αντικονφορμιστής και λαϊκός. Στοργικός πατέρας του Μάρκου και της Έλλης, παθιασμένος σύντροφος της δικιάς μας Μυρτώς Μπολότα.


Τον Αλέκο μας δεν θα τον ξαναβρούμε στον Τσέλιγκα, στη θύρα των οργανωμένων του ΠΑΣ Γιάννινα, στις ατελείωτες ζυμώσεις για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, στα μικρά και μεγάλα κινήματα. Θα παραμείνει όμως παρών στα πιο φωτεινά μέρη της ζωής μας.







Η πολιτική κηδεία του Αλέκου Λύτρα θα γίνει αύριο Τετάρτη στις 2 μμ στο νεκροταφείο Αγίων Αναργύρων.





Ομάδα Ρόζα, 2/11/2010

Διαφορά ποιότητας και νοοτροπίας

ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΒΛΕΠΕΤΕ το πρωτοσέλιδο της ιταλικής εφημερίδας L’Unita στις 27 Νοεμβρίου 2009. Για όσους δεν ξέρουν ιταλικά, ο κεντρικός τίτλος σημαίνει «Μαλάκες» και αναφέρεται στους
οπαδούς της Γιουβέντους. Ναι, καλά διαβάσατε, αλλά ας το ξαναπούμε γιατί είναι πράγματι απίστευτο. Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας αναφέρεται στους οπαδούς της Γιουβέντους. Με άλλα λόγια, μια εφημερίδα ευρείας και καθημερινής κυκλοφορίας περιγράφει τους οπαδούς της μεγαλύτερης ομάδας της χώρας με τον πιο πάνω χαρακτηρισμό. Τι έγινε όμως και υπήρξε αυτή η αντίδραση από την L’Unita; Οι οπαδοί της Γιουβέντους σήκωσαν ένα πανό το οποίο έγραφε: «Δεν μπορεί ένας μαύρος να είναι Ιταλός» και αναφερόταν στον Μάριο Μπαλοτέλι που τότε αγωνιζόταν στην Ίντερ. Ο Μπαλοτέλι έχει καταγωγή από την Αφρική και σε βρεφική ηλικία είχε υιοθετηθεί από την οικογένεια Μπαλοτέλι. Με λίγα λόγια είναι ένας έγχρωμος Ιταλός.

ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΗΣ «ΓΙΟΥΒΕ» με αυτόν τον τρόπο προετοιμάζονται για την τότε αναμέτρηση της ομάδας τους με την Ίντερ. Η συγκεκριμένη εφημερίδα όμως, δεν μάσησε. Βγήκε μπροστά και χωρίς μισόλογα και «ναι μεν… αλλά», είπε αυτό που πολλοί σκέφτηκαν αλλά κανένας δεν τόλμησε να πει. Χωρίς να μετρήσει πολιτικό ή οικονομικό κόστος και χωρίς να σκεφτεί ότι τα βάζει με τους οπαδούς της πιο μεγάλης ιταλικής ομάδας.

ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΟΤΙ η κυβέρνηση του Σίλβιο Μπερλουσκονι (ο οποίος είναι ιδιοκτήτης και των πιο πολλών ΜΜΕ της χώρας) έχει συνεργαστεί με το κόμμα της άκρας Δεξιάς MSI του Τζιανκάρλο Φίνι. Επιπλέον, η Ιταλία ήταν η πρώτη χώρα που πέρασε σκληρούς αντι-μεταναστευτικούς νόμους οι οποίοι ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων. Χαρακτηριστικότερος ο νόμος που απαγορεύει σε γιατρούς να εξετάζουν ασθενείς οι οποίοι δεν έχουν τα απαραίτητα χαρτιά για νόμιμη διαμονή στη χώρα, νόμο που αρνούνται να εφαρμόσουν οι σύλλογοι των Ιταλών γιατρών.

ΛΕΜΕ ΤΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ πιο σαφές σε ποιο κλίμα και πλαίσιο η ιταλική εφημερίδα προχώρησε σε αυτή την ασυνήθιστη ενέργεια. Δεν επιθυμούμε να εξιδανικεύσουμε τον Τύπο στην Ευρώπη, αλλά επειδή και εδώ είχαμε ανάλογα ρατσιστικά περιστατικά σε αθλητικούς χώρους, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Φαντάζεστε τι θα γινότανε αν μία εφημερίδα, ή, έστω, ένας δημοσιογράφος, τολμούσε να εκφράσει παρόμοια τοποθέτηση; Ο δικός μας Τύπος αναλώνεται σε ευχολόγια και εύκολες κοινοτοπίες χάνοντας την ουσία του ζητήματος.



Αδάμος Ζαχαριάδης

Ο βασιλιάς Ερίκ

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ ΜΕ ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ υπάρχουν πολλοί. Κάποιοι από αυτούς έχουν την ικανότητα να ξεσηκώνουν τους θεατές με μία περίτεχνη κίνηση και άλλοι, με τα γκολ τους, να ανεβάζουν τον παλμό στις εξέδρες. Έχουμε, κατά καιρούς, παρακολουθήσει ποδοσφαιριστές που μας προκαλούσαν δέος με τις ικανότητές τους. Ο Βραζιλιάνος Ρονάλντο, ο Μέσι, ο Ροναλντίνιο και ο Ζιντάν ήταν ορισμένοι από αυτούς που κάλλιστα θα πλήρωνες εισιτήριο, μόνο και μόνο για να δεις μία ενέργειά τους στον αγωνιστικό χώρο. Ο Ερίκ Καντονά όμως, ήταν το κάτι άλλο.



ΟΣΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΠΡΟΛΑΒΑΜΕ να τον δούμε, νιώθουμε ευγνώμονες. Θυμάμαι ακόμα τον εαυτό μου να στήνεται μπροστά από την τηλεόραση για να χαζέψει τον «βασιλιά Ερίκ», με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, να προσφέρει απλόχερα ασίστ και να πετυχαίνει μαγικά γκολ στον αγωνιστικό χώρο του Old Trafford.

O Γάλλος με το 7 στη πλάτη δεν τσιγκουνευόταν. Άπλωνε στο χορτάρι όλο του το μεγαλείο με μοναδικό στόχο το χειροκρότημα. Χαρακτηριστικό είναι το γκολ που πετυχαίνει σε ένα ματς εναντίον της Σάντερλαντ. Σκόραρε μετά από εκπληκτική ατομική ενέργεια και τέλεια ομαδική συνεργασία «Ο Ερίκ έμεινε κολλημένος κι άρχισε να κοιτάζει περιστροφικά όλο το γήπεδο, σαν να κοίταζε στα μάτια τον καθένα από τους δεκάδες χιλιάδες θεατές του αγώνα και να τους έλεγε αυτό είναι το δώρο μου για σας», θυμάται ο σεναριογράφος της νέας ταινίας, όπου πρωταγωνιστεί ο πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, Πολ Λάβερτι. Παίκτες με το ταλέντο του Καντονά έχουμε δει κι άλλους. Κανένας όμως δεν είχε την προσωπικότητα που διαθέτει ο Γάλλος. Αυτό το μίγμα ταλέντου, χαρακτήρα και σκέψης έκανε τον ποδοσφαιριστή με τον σηκωμένο γιακά να μοιάζει μοναδικός. Και η αλήθεια είναι ότι ήταν μοναδικός.



Ο ΚΑΝΤΟΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ το ποδόσφαιρο το 1997. Εδώ και μία δεκαετία ασχολείται με τον κινηματογράφο και στη Γαλλία θεωρείται ένας από τους πιο ποιοτικούς ηθοποιούς της χώρας. Πρώτη του μεγάλη εμφάνιση στην ταινία «Ελισάβετ» όπου εμφανιζόταν στο ρόλο του απεσταλμένου του Γάλλου βασιλιά. Τον Μάιο του2009 κάνει τη δεύτερη σπουδαία εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη με μία ταινία του σπουδαίου σκηνοθέτη Κεν Λόουτς. Ο Καντονά συνεργάζεται με τον κατ’ εξοχήν κοινωνικοπολιτικό Ευρωπαίο σκηνοθέτη σε μια ταινία που μιλά για μια καθημερινότητα γεμάτη προβλήματα, αλλά και για τα διλήμματα της ζωής και του θανάτου. Η συνάντηση δύο τέτοιων προσωπικοτήτων με έντονες κοινωνικές ανησυχίες προσφέρει μία ταινία με ξεχωριστά πολιτικά μηνύματα. "Η δύναμη της ομάδας, η κοινή πίστη, η αλληλεγγύη, εντέλει, σηκώνει τους ανθρώπους από τον βούρκο. τους κάνει να καταφέρουν το αδιανόητο, το αδύνατο." λέει ο Λόουτς.



Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ τρέφει μεγάλη εκτίμηση για τον Καντονά. Αυτός επιλέγει να μη μιλάει πολύ. Γι’ αυτό και όποτε το κάνει, οι δηλώσεις του αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Η τελευταία του δημόσια δήλωση έγινε με αφορμή την παρουσίαση του φωτογραφικού του άλμπουμ με θέμα τους άστεγους της Γαλλίας. «Γάλλος δεν είναι κάποιος που μιλάει γαλλικά και τραγουδάει την Μασσαλιώτιδα. Γάλλος σημαίνει να είσαι επαναστάτης ενάντια σε ένα σύστημα που οδηγεί τους ανθρώπους να ζουν στον δρόμο», είπε ο πρώην ποδοσφαιριστής και νυν ηθοποιός. Η δήλωση αυτή έχει προκαλέσει μεγάλη αντιπαράθεση στη Γαλλία, αφού την περίοδο εκείνη υπήρχε έντονη συζήτηση σχετικά με την απονομή ή όχι γαλλικής ιθαγένειας σε μετανάστες δεύτερης γενιάς. Ο Ερίκ δεν μάσησε τα λόγια του. Δεν το έκανε όταν ήταν ποδοσφαιριστής, θα το κάνει τώρα που είναι κινηματογραφικός σταρ;


Αδάμος Ζαχαριάδης
http://www.youtube.com/watch?v=u5AYzOLE3XI&feature=related

Για ένα κομμάτι ψωμί, ρε Χάρη!

ΑΝΗΚΩ ΣΤΗ ΓΕΝΙΑ που μεγάλωσε με τα τραγούδια της ελληνικής Ροκ σκηνής της δεκαετίας του ’80 και του ’90. Θαύμαζα τον ασυμβίβαστο Παύλο Σιδηρόπουλο, και ας ήμουν μικρός όταν πέθανε, μου άρεσε πάντα ο Νίκος Πορτοκάλογλου και οι ΦΑΤΜΕ και με συνέπαιρνε η μουσική του Μικρούτσικου στους στίχους του μεγάλου Νίκου Καβαδία. Είχα όμως μια ιδιαίτερη αγάπη στους αδερφούς Κατσιμίχα. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τον λόγο. Ίσως ήταν αυτό το περίεργο μείγμα ματαιότητας και αισιοδοξίας που διακατείχε τα τραγούδια τους, ίσως ήταν οι μοναδικές αφηγήσεις
προσωπικών και συλλογικών ιστοριών, ίσως απλώς επειδή ήταν οι δημιουργοί του «Φάνη», του «Δωματίου» (στίχοι, Λένα Παπά ) και του «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον».

ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ πάντα πίστευα ότι κάποια από αυτά τα τραγούδια με διαμόρφωσαν, κάποια από αυτά με έκαναν να βουρκώνω και άλλα να πεισμώνω ενάντια σε αδικίες που έβλεπα γύρω μου. Για αυτούς τους λόγους ένιωθα και μια ευγνωμοσύνη στους δημιουργούς τους. ΔΥΣΤΥΧΩΣ, όμως, διάβασα μια συνέντευξη, πριν από καιρό ο Χάρης Κατσιμίχας στην ελληνική «Athens Voice». Εκεί λέει πολλά και διάφορα. Εξηγεί τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια που επέλεξε να μη δίνει συναυλίες και συνεντεύξεις, μιλάει για τις σχέσεις του με άλλους δημιουργούς, αξιολογεί τον πρωθυπουργό της Ελλάδας και λέει την άποψή του για τους μετανάστες. Εκεί ακριβώς είναι και το απογοητευτικό. Λέει ο Χάρης Κατσιμίχας: «Οι μη νόμιμοι μετανάστες να φύγουν αύριο το πρωί. Αλλά και οι νόμιμοι είναι πολλοί». Κάνει μάλιστα και μία παραπομπή στον Καρατζαφέρη λέγοντας ότι συμφωνεί σε κάποια πράγματα μαζί του. Δεν μας λέει βέβαια ο κύριος Κατσιμίχας ποιοι είναι νόμιμοι και ποιοι όχι. Ο ίδιος ζει σε μία χώρα που αρνείται να δώσει υπηκοότητα στα παιδιά που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα και που στα 18 τους ανακαλύπτουν ότι είναι παράνομα. Ζει σε μια χώρα που έχει το μικρότερο ποσοστό αποδοχής αιτήσεων ασύλου σε ολόκληρη την Ευρώπη. Σε μια χώρα που δεν αναγνωρίζει καθεστώς πολιτικού πρόσφυγα σε μετανάστες που έρχονται από το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Αυτά βέβαια δεν τον απασχολούν. Το μόνο που τον νοιάζει είναι να φύγουν αύριο το πρωί, γιατί είναι πολλοί. Πού να πάνε, δεν μας λέει. Μάλλον πίσω στις χώρες τους.

ΜΠΗΚΑ ΑΠΟ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ σε διάφορα φόρουμ για να δω τις αντιδράσεις. Διάβασα πολλά. Στα περισσότερα δεν δίνω βάση. Διάβασα όμως μία πολύ ενδιαφέρουσα άποψη την οποία παραθέτω:

«ας ασχοληθεί με τη νομιμότητα των νυχτερινών κέντρων στα οποία εμφανίζεται κατά καιρούς και ας αφήσει τους πρόσφυγες στην ησυχία τους. Αν τόσες δεκαετίες ζούσε μέσα στην άγνοια και δεν πρόσεξε ποτέ τους μπράβους στις εισόδους των μαγαζιών, δεν πρόσεξε ποτέ το εμπόριο ανθρώπων μέσα στα μαγαζιά, αν δεν πρόσεξε ποτέ το εμπόριο ναρκωτικών, αν δεν άκουσε πότε για προστασία και εκβιασμούς, αν δεν πληροφορήθηκε ποτέ του ότι η λέξη νύχτα είναι συνώνυμη με τις φράσεις κλοπή φόρων και ανασφάλιστη εργασία, τότε γαμώτο ας πιεί μια μπύρα με έναν “άγνωστο” μουσικό. Γιατί με όσους έχω μιλήσει κατά καιρούς, όλοι ανεξαιρέτως, περιγράφουν το ίδιο ακριβώς μαφιόζικο σκηνικό. Ας αποφασίσουν όλοι αυτοί οι μαϊντανοί: ξέρουν ή δεν ξέρουν τι γίνεται γύρω τους».


Αντί επιλόγου, θα ήθελα να παραθέσω
τους στίχους από ένα δικό του τραγούδι:


Για ένα κομμάτι ψωμί,
δε φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
πρέπει να δώσεις πολλά.
Δεν φτάνει μόνο το μυαλό σου,
δε φτάνει μόνο το κορμί σου.
Το πιο σπουδαίο είν’ η ψυχή σου, δικέ μου.
Έχει τους νόμους τους αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
Θα σου κρεμάσουνε μια μπάλα
και θα τραβιέσαι μ’ αυτήν μέρα - νύχτα.
Έχεις κανάλι πολύ να τραβήξεις,
μέχρι να πάψεις να λες -“μα τι τρέχει;”
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα πιεις φαρμάκια πολλά.
Θα σε πετάνε από δω κι από κει
θα λαχανιάζει η ψυχή σου.
Θα φτύσεις αίμα απ’ το στόμα, δικέ μου.
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα ’χεις ξεχάσει πολλά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα ’χεις πληρώσει ακριβά.
Και κάποια μέρα θα σε λύσουν,
μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις.
Θα σε κλωτσάνε και θα σ’ αρέσει, δικέ μου.
Σαν το σκυλί τους θα σ’ έχουν, δικέ μου,
μα δε θα έχεις ψυχή να το νιώσεις,
θα είναι για σένα αργά.


Αδάμος Ζαχαριάδης

Καλημέρα με τραγούδι

http://www.youtube.com/watch?v=XxmeLSDdE4U

Αυτός πάντως τα έφαγε σίγουρα...

Όπως βλέπετε το τρώει το φαί του

Απίστευτες δηλώσεις έκανε σήμερα ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος. Ούτε λίγο, ούε πολύ, ισχυρίστηκε ότι για την κρίση στην Ελλάδα φταίει ο κόσμος επειδή΄, όπως είπε, "μαζί τα φάγαμε".

Παρακάτω το ρεπορτάζ όπως δημοσιεύεται στο tvxs.gr

«Οι διορισμοί» απάντησε στην ερώτηση που ταλανίζει τον λαό για το «που πήγαν τα λεφτά» ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θεόδωρος Πάγκαλος, μιλώντας σήμερα στη Βουλή, κατά τη διαβούλευση του νομοσχεδίου για την κατάργηση και τη συγχώνευση υπηρεσιών, οργανισμών και φορέων του δημοσίου τομέα.
«Τα φάγαμε όλοι μαζί ακολουθώντας μια πρακτική αθλιότητας εξαγοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος. Από το 2004 έως το 2008, η χώρα παρήγαγε 3,5% πλεόνασμα επί του ΑΕΠ, άλλο ένα 3,5% το δανειζόμαστε, για να φτάσουμε στο συνολικό 7% και σε σημείο αδυναμίας πληρωμών» υπογράμμισε μεταξύ άλλων ο Θ. Πάγκαλος.

Καρτάσιη...χάσαμε

Σου γράφω μετά από πολύ καιρό. Τελευταία φορά, αν θυμάσαι, ήταν όταν συζητάγαμε τι έπρεπε να ψηφίσω στις εκλογές. Τελικά με έπεισες να δώσω μια ακόμα ευκαιρία και να ψηφίσω τον Χριστόφια. Δεν ξέρω γιατί δεν σου΄ χω ξαναγράψει από τότε. Εσύ πάλι, μου έστειλες μια-δυο φορές τρεις αράδες με τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς σου.
Θυμάμαι που έγραφες ότι ανησυχείς. Πως οι «δικοί σου» έχουν χάσει πλέον κάθε ελπίδα και πως «οι δικοί μου» δεν ενδιαφέρονται. Θυμάμαι που έλεγες ότι κάθε μέρα όλο και λιγότεροι περνούν τα οδοφράγματα, ότι το κλίμα αλλάζει σιγά-σιγά. Ότι οι «δικοί» σου εβάλαν τα με τον Ταλάτ τζιαι εφκάλαν τον Έρογλου, αλλά σε λλίον θα κλαίσιν.

Σήμερα αποφάσισα να σου γράψω. Θα ήθελα να ήμουν εκεί. Να βρισκόμασταν στη Λήδρας, να πηγαίναμε για σουβλάκι και μετά στο γήπεδο. Κι όταν τελείωνε ο αγώνας,ν να περνάγαμε από το Λήδρα Πάλλας και να πίναμε καφέ στο «Μπουγιούκ Χαν» και μετά για φαγητό στου Ζεχνί. Θυμάσαι; Έτσι εκάμναμε όταν ανοίξαν τα οδοφράγματα. Κι ας μας το απαγορεύασιν επειδή ήμαστουν στρατιώτες. Εμείς θωρούσαμε ότι τα πράματα αλλάσσουν τζιαι περιπαίζοντας τους εθνικιστές εγελούσαμε με την υπεροψία του μελλοντικού νικητή.

Σήμερα όμως σου γράφω για να σου πω το εξής: «Καρτάσιη, εχάσαμε». Τωρά γελούν τζείνοι με μας. Τζιαι μεις με κατεβασμένη την κκελλέ προσπαθούμε να καταλάβουμε τι κάναμε λάθος. Τελικά μάλλον εκάμαμέ τα ούλλα λάθος. Αφήκαμε τον χρόνο να περνά και αναπαυθήκαμε ότι απλά με το να ψηφίζουμε τζείνους που συμφωνούμε μαζί τους θα εγίνουνταν τα πράματα καλύτερα. Εν επείσαμε τον κόσμον ότι μπορούμε να ζήσουμε μαζί, γιατί εν τους εδείξαμε ούτε ένα παράδειγμα. Εκάμαμεν ελάχιστα πράματα. Δυο-τρεις συναυλίες, δέκα συζητήσεις τζιαι κάμποσα μοιρολόγια. Ακόμα τζιαι μεις εκουραστήκαμε, εξεζουμίσαμε. Τωρά περνώ ποτζιεί μια-δυο φορές το μήνα. Έτσι, γιατί νιώθω ότι έχω χρέος. Εν έχω ούτε έναν φίλο. Κάτι λλίους γνωστούς θωρώ τους με δισταγμό και λαλούμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια.

Τότε εβρεθούμαστουν κάθε μέρα. Τωρά, μια-δυο φορές το χρόνο. Οι άλλοι εκερδίσαν μας κατά κράτος. Τόσο πολλά μας εκερδίσαν που σιγά-σιγά ήρταν ούλλα άνω-κάτω. Κρατούν την κυπριακή σημαία, αλλά θωρούν την μπλε. Μιλούν για ενιαίο κράτος και εννοούν ελληνοκυπριακό. Λαλούν ότι δήθεν εν έχουν πρόβλημα μαζί σας και εννοούν ότι θέλουν να σας εξουσιάζουν. Για τα δικά σας «άνω-κάτω», που μάλλον είναι πολλά, θα μου γράψεις εσύ στο επόμενο γράμμα σου. Α εξίασα να σου πω. Εμφανίστηκαν τζιαι ποδά «γκρίζοι λύκοι». Κάτι κοπελλούθκια που μισούν όποιον δεν τους μοιάζει. Λλίοι όμως θορυβήθηκαν. 'Αλλωστε, ακόμα μόνο ξένους δέρνουν.

Τα πράματα άλλαξαν ρε «Καρτάσιη». Αλλάξαν τζιαι εμείς, οι Αριστεροί, δεν επήραμε χαπάρι. Είμαστε φοβισμένοι τζιαι λαλούμε ούλλον τα ίδια συνθήματα. Για τον ιμπεριαλισμό, για τους ξένους που δεν μας αφήνουν να ζήσουμε μαζί, για τους κοινούς αγώνες Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων εργατών, για τον Μισιαούλη τζιαι τον Καβάζογλου. Παέννουμε στις «δικοινοτικές» εκδηλώσεις τζιαι θωρούμε τις ίδιες φάτσες. Μαθαίνουμε την ιστορία όπως την εγράψαν οι «Γριβικοί» τζιαι φοούμαστε να πούμεν ότι έννεν έτσι.

 Εν πιστεύκω πως εν θα βρεθεί λύση. Κάτι θα συμφωνήσουν. Θα βάλουν που μιαν υπογραφή σε ένα χαρτί και θα μας πουν ότι ελύθηκε. Εν πειράζει. Θα είναι καλύττερα απ΄ ό,τι είναι τωρά. Τουλάχιστον εννά μπορούμε να κάμουμε πέντε πράματα μαζί. Να πούμε για τους μετανάστες, να πούμε για τα δικαιώματα, την παιδεία, τα εργασιακά, το περιβάλλον. Τωρά μόνο τζείνοι μιλούν, εμείς φωνάζουμε άμπα τζιαι ακούσει μας κανένας.

Συγγνώμη αν σε στεναχώρησα με το γράμμα μου. Αλλά τις νύχτες που παέννω να τζιοιμηθώ θωρώ μας να πλατσουρίζουμε στην παραλία της Αμμοχώστου. Τζιαι μετά να πίνουμε μαζί καφέ στην Κακοπετριά. Μόνο που ξαφνικά πετάσσουνται μπροστά μου, η μια πίσω που την άλλη, όπως τα βαγόνια του τρένου, οι φάτσες των εθνικιστών να γελούν τζιαι να περιπαίζουν τα όνειρά μου.

Αδάμος Ζαχαριάδης


Δημοσιεύθηκε στον "ΠΟΛΙΤΗ" της 19/9/10

V for Vendetta

Οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν ψέματα για να πουν την αλήθεια, ενώ οι πολιτικοί χρησιμοποιούν ψέματα για να την καλύψουν...

Μια εικονογραφημένη ιστορία που γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και που σ΄ αυτήν βασίστηκε μια ταινία που γυρίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 2000: «V for Vendetta» ή όπως θα μεταφραζόταν στα ελληνικά «Ε για Εκδίκηση».

Ο «V» ή ο «Ε» είναι ένας κρατούμενος στο κελί 5 (V με λατινικούς αριθμούς, Ε με ελληνικούς) που όταν μετά από μια πυρκαγιά δραπετεύει αποφασίζει να εκδικηθεί όλους τους διεφθαρμένους άρχοντες για τα όσα πέρασε και για τα όσα περνά εξαιτίας τους ο κόσμος. Να τους εκδικηθεί για τη διαστρέβλωση και τους φόβους που εμφυτεύουν στα μυαλά και τις καρδιές των ανθρώπων για να τους εκμεταλλευτούν και να παραμείνουν στην εξουσία. Να τους εκδικηθεί για όλα τα θύματά τους, που μοναδικό τους έγκλημα ήταν πως είχαν διαφορετική φυλή, θρησκεία, σεξουαλικό προσανατολισμό ή πολιτική ιδεολογία.

Και κάπου εκεί μπερδεύεται η εκδίκηση με τη δικαιοσύνη, το λογικό με το παράλογο, το σωστό με το λάθος...

Κάπου εκεί γίνεται όμως και φανερό πως η απάθεια είναι συνενοχή που ενθαρρύνει ακόμα περισσότερο την καταπίεση. Κάπου εκεί γίνεται ολοφάνερο πως η καταπίεση οδηγεί σε ακραίες αντιδράσεις. Τόσο ακραίες που, αν παραμείνουν ανεξέλεγκτες, ίσως γίνουν το ίδιο καταστροφικές με την καταπίεση.

Ο «V» παραμένει αίνιγμα. Η ταυτότητά του δεν αποκαλύπτεται. Θα μπορούσε ίσως να είναι ο οποιοσδήποτε καταπιεσμένος που επαναστατεί οργισμένος ενώ η πλειοψηφία παρακολουθεί απαθής. Οι καταστροφικές του πράξεις είναι ηθικά διφορούμενες και κεντρικό θέμα της ιστορίας γίνεται εκείνο της αιτιολόγησης ωμοτήτων εις το όνομα ενός υψηλού στόχου, είτε αυτός είναι η σταθερότητα είτε η ελευθερία.

Ο ίδιος ο δημιουργός του «V», 'Αλαν Μουρ, είχε πει σχετικά: «Η βασική ερώτηση είναι: Έχει αυτός ο άνθρωπος δίκαιο ή είναι τρελός; Το θέμα είναι τι πιστεύετε εσείς οι αναγνώστες... Δεν ήθελα να πω στον κόσμο τι να σκεφτεί. Απλώς ήθελα να πω στον κόσμο να σκεφτεί και να λάβει υπόψη κάποια από αυτά τα ομολογουμένως ακραία, μικρά στοιχεία, που ωστόσο επαναλαμβάνονται αρκετά συχνά στην ιστορία της ανθρωπότητας».

 «Οι άνθρωποι δεν πρέπει να φοβούνται τις κυβερνήσεις τους. Οι κυβερνήσεις πρέπει να φοβούνται τους ανθρώπους», λέει κάπου ο «V» και η προστατευόμενή του Ήβη επαναλαμβάνει πως «οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν ψέματα για να πουν την αλήθεια, ενώ οι πολιτικοί χρησιμοποιούν ψέματα για να την καλύψουν...».

Τόσες πολλές αλήθειες σε ένα κόμικ και μια ταινία που στον απρόσεχτο αναγνώστη ή θεατή μπορεί να φανούν απλώς ιστορίες «φαντασίας».


mchrysanthou@hotmail.com

Άρθρο της Μαρίας Χρυσάνθου που δημοσιεύθηκε στον "ΠΟΛΙΤΗ" της 17/9/10

Για τον Μάνο

"Τα πολυβόλα σωπάσαν οι πόλεις/ αδειάσαν και κλείσαν/ Ένας βοριάς παγωμένος σαρώνει την έρημη γη/ Στρατιώτες έρχονται πάνε - ρωτάνε γιατί πολεμήσαν/ και συ ησυχάζεις, το δάχτυλο βάζεις να βρεις την πληγή...".

Πάνε,  σήμερα, 28 χρόνια από τότε που "έφυγε" ο Μάνος Λοίζος.





http://www.youtube.com/watch?v=FZbjQaLh_AI

http://www.youtube.com/watch?v=wxIuUgrXgFY&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=R5chahoy8Ko&feature=related

Κάτι για μας...

Άνοιξε και για μας ένα καινούργιος κόσμος. Ανακαλύπτουμε, σιγά-σιγά τον κόσμο των blogs και των blogers. Ένα κόσμο γεμάτο φαντασία, νέες ιδέες, χιούμορ και διάθεση για κάτι διαφορετικό.

Προφανώς υπάρχουν και τα "σκουπίδια" αλλά αυτά μας αφήνουν παγερά αδιάφορους, όπως άλλωστε και στον "έξω κόσμο".

Εδώ θα αναρτούμε ό,τι μας αρέσει και ό,τι πιστεύουμε πως αξίζει να μοιραζόμαστε με άλλους και άλλες. 

Τα λέμε...