V for Vendetta

Οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν ψέματα για να πουν την αλήθεια, ενώ οι πολιτικοί χρησιμοποιούν ψέματα για να την καλύψουν...

Μια εικονογραφημένη ιστορία που γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και που σ΄ αυτήν βασίστηκε μια ταινία που γυρίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 2000: «V for Vendetta» ή όπως θα μεταφραζόταν στα ελληνικά «Ε για Εκδίκηση».

Ο «V» ή ο «Ε» είναι ένας κρατούμενος στο κελί 5 (V με λατινικούς αριθμούς, Ε με ελληνικούς) που όταν μετά από μια πυρκαγιά δραπετεύει αποφασίζει να εκδικηθεί όλους τους διεφθαρμένους άρχοντες για τα όσα πέρασε και για τα όσα περνά εξαιτίας τους ο κόσμος. Να τους εκδικηθεί για τη διαστρέβλωση και τους φόβους που εμφυτεύουν στα μυαλά και τις καρδιές των ανθρώπων για να τους εκμεταλλευτούν και να παραμείνουν στην εξουσία. Να τους εκδικηθεί για όλα τα θύματά τους, που μοναδικό τους έγκλημα ήταν πως είχαν διαφορετική φυλή, θρησκεία, σεξουαλικό προσανατολισμό ή πολιτική ιδεολογία.

Και κάπου εκεί μπερδεύεται η εκδίκηση με τη δικαιοσύνη, το λογικό με το παράλογο, το σωστό με το λάθος...

Κάπου εκεί γίνεται όμως και φανερό πως η απάθεια είναι συνενοχή που ενθαρρύνει ακόμα περισσότερο την καταπίεση. Κάπου εκεί γίνεται ολοφάνερο πως η καταπίεση οδηγεί σε ακραίες αντιδράσεις. Τόσο ακραίες που, αν παραμείνουν ανεξέλεγκτες, ίσως γίνουν το ίδιο καταστροφικές με την καταπίεση.

Ο «V» παραμένει αίνιγμα. Η ταυτότητά του δεν αποκαλύπτεται. Θα μπορούσε ίσως να είναι ο οποιοσδήποτε καταπιεσμένος που επαναστατεί οργισμένος ενώ η πλειοψηφία παρακολουθεί απαθής. Οι καταστροφικές του πράξεις είναι ηθικά διφορούμενες και κεντρικό θέμα της ιστορίας γίνεται εκείνο της αιτιολόγησης ωμοτήτων εις το όνομα ενός υψηλού στόχου, είτε αυτός είναι η σταθερότητα είτε η ελευθερία.

Ο ίδιος ο δημιουργός του «V», 'Αλαν Μουρ, είχε πει σχετικά: «Η βασική ερώτηση είναι: Έχει αυτός ο άνθρωπος δίκαιο ή είναι τρελός; Το θέμα είναι τι πιστεύετε εσείς οι αναγνώστες... Δεν ήθελα να πω στον κόσμο τι να σκεφτεί. Απλώς ήθελα να πω στον κόσμο να σκεφτεί και να λάβει υπόψη κάποια από αυτά τα ομολογουμένως ακραία, μικρά στοιχεία, που ωστόσο επαναλαμβάνονται αρκετά συχνά στην ιστορία της ανθρωπότητας».

 «Οι άνθρωποι δεν πρέπει να φοβούνται τις κυβερνήσεις τους. Οι κυβερνήσεις πρέπει να φοβούνται τους ανθρώπους», λέει κάπου ο «V» και η προστατευόμενή του Ήβη επαναλαμβάνει πως «οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν ψέματα για να πουν την αλήθεια, ενώ οι πολιτικοί χρησιμοποιούν ψέματα για να την καλύψουν...».

Τόσες πολλές αλήθειες σε ένα κόμικ και μια ταινία που στον απρόσεχτο αναγνώστη ή θεατή μπορεί να φανούν απλώς ιστορίες «φαντασίας».


mchrysanthou@hotmail.com

Άρθρο της Μαρίας Χρυσάνθου που δημοσιεύθηκε στον "ΠΟΛΙΤΗ" της 17/9/10