Καρτάσιη...χάσαμε

Σου γράφω μετά από πολύ καιρό. Τελευταία φορά, αν θυμάσαι, ήταν όταν συζητάγαμε τι έπρεπε να ψηφίσω στις εκλογές. Τελικά με έπεισες να δώσω μια ακόμα ευκαιρία και να ψηφίσω τον Χριστόφια. Δεν ξέρω γιατί δεν σου΄ χω ξαναγράψει από τότε. Εσύ πάλι, μου έστειλες μια-δυο φορές τρεις αράδες με τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς σου.
Θυμάμαι που έγραφες ότι ανησυχείς. Πως οι «δικοί σου» έχουν χάσει πλέον κάθε ελπίδα και πως «οι δικοί μου» δεν ενδιαφέρονται. Θυμάμαι που έλεγες ότι κάθε μέρα όλο και λιγότεροι περνούν τα οδοφράγματα, ότι το κλίμα αλλάζει σιγά-σιγά. Ότι οι «δικοί» σου εβάλαν τα με τον Ταλάτ τζιαι εφκάλαν τον Έρογλου, αλλά σε λλίον θα κλαίσιν.

Σήμερα αποφάσισα να σου γράψω. Θα ήθελα να ήμουν εκεί. Να βρισκόμασταν στη Λήδρας, να πηγαίναμε για σουβλάκι και μετά στο γήπεδο. Κι όταν τελείωνε ο αγώνας,ν να περνάγαμε από το Λήδρα Πάλλας και να πίναμε καφέ στο «Μπουγιούκ Χαν» και μετά για φαγητό στου Ζεχνί. Θυμάσαι; Έτσι εκάμναμε όταν ανοίξαν τα οδοφράγματα. Κι ας μας το απαγορεύασιν επειδή ήμαστουν στρατιώτες. Εμείς θωρούσαμε ότι τα πράματα αλλάσσουν τζιαι περιπαίζοντας τους εθνικιστές εγελούσαμε με την υπεροψία του μελλοντικού νικητή.

Σήμερα όμως σου γράφω για να σου πω το εξής: «Καρτάσιη, εχάσαμε». Τωρά γελούν τζείνοι με μας. Τζιαι μεις με κατεβασμένη την κκελλέ προσπαθούμε να καταλάβουμε τι κάναμε λάθος. Τελικά μάλλον εκάμαμέ τα ούλλα λάθος. Αφήκαμε τον χρόνο να περνά και αναπαυθήκαμε ότι απλά με το να ψηφίζουμε τζείνους που συμφωνούμε μαζί τους θα εγίνουνταν τα πράματα καλύτερα. Εν επείσαμε τον κόσμον ότι μπορούμε να ζήσουμε μαζί, γιατί εν τους εδείξαμε ούτε ένα παράδειγμα. Εκάμαμεν ελάχιστα πράματα. Δυο-τρεις συναυλίες, δέκα συζητήσεις τζιαι κάμποσα μοιρολόγια. Ακόμα τζιαι μεις εκουραστήκαμε, εξεζουμίσαμε. Τωρά περνώ ποτζιεί μια-δυο φορές το μήνα. Έτσι, γιατί νιώθω ότι έχω χρέος. Εν έχω ούτε έναν φίλο. Κάτι λλίους γνωστούς θωρώ τους με δισταγμό και λαλούμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια.

Τότε εβρεθούμαστουν κάθε μέρα. Τωρά, μια-δυο φορές το χρόνο. Οι άλλοι εκερδίσαν μας κατά κράτος. Τόσο πολλά μας εκερδίσαν που σιγά-σιγά ήρταν ούλλα άνω-κάτω. Κρατούν την κυπριακή σημαία, αλλά θωρούν την μπλε. Μιλούν για ενιαίο κράτος και εννοούν ελληνοκυπριακό. Λαλούν ότι δήθεν εν έχουν πρόβλημα μαζί σας και εννοούν ότι θέλουν να σας εξουσιάζουν. Για τα δικά σας «άνω-κάτω», που μάλλον είναι πολλά, θα μου γράψεις εσύ στο επόμενο γράμμα σου. Α εξίασα να σου πω. Εμφανίστηκαν τζιαι ποδά «γκρίζοι λύκοι». Κάτι κοπελλούθκια που μισούν όποιον δεν τους μοιάζει. Λλίοι όμως θορυβήθηκαν. 'Αλλωστε, ακόμα μόνο ξένους δέρνουν.

Τα πράματα άλλαξαν ρε «Καρτάσιη». Αλλάξαν τζιαι εμείς, οι Αριστεροί, δεν επήραμε χαπάρι. Είμαστε φοβισμένοι τζιαι λαλούμε ούλλον τα ίδια συνθήματα. Για τον ιμπεριαλισμό, για τους ξένους που δεν μας αφήνουν να ζήσουμε μαζί, για τους κοινούς αγώνες Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων εργατών, για τον Μισιαούλη τζιαι τον Καβάζογλου. Παέννουμε στις «δικοινοτικές» εκδηλώσεις τζιαι θωρούμε τις ίδιες φάτσες. Μαθαίνουμε την ιστορία όπως την εγράψαν οι «Γριβικοί» τζιαι φοούμαστε να πούμεν ότι έννεν έτσι.

 Εν πιστεύκω πως εν θα βρεθεί λύση. Κάτι θα συμφωνήσουν. Θα βάλουν που μιαν υπογραφή σε ένα χαρτί και θα μας πουν ότι ελύθηκε. Εν πειράζει. Θα είναι καλύττερα απ΄ ό,τι είναι τωρά. Τουλάχιστον εννά μπορούμε να κάμουμε πέντε πράματα μαζί. Να πούμε για τους μετανάστες, να πούμε για τα δικαιώματα, την παιδεία, τα εργασιακά, το περιβάλλον. Τωρά μόνο τζείνοι μιλούν, εμείς φωνάζουμε άμπα τζιαι ακούσει μας κανένας.

Συγγνώμη αν σε στεναχώρησα με το γράμμα μου. Αλλά τις νύχτες που παέννω να τζιοιμηθώ θωρώ μας να πλατσουρίζουμε στην παραλία της Αμμοχώστου. Τζιαι μετά να πίνουμε μαζί καφέ στην Κακοπετριά. Μόνο που ξαφνικά πετάσσουνται μπροστά μου, η μια πίσω που την άλλη, όπως τα βαγόνια του τρένου, οι φάτσες των εθνικιστών να γελούν τζιαι να περιπαίζουν τα όνειρά μου.

Αδάμος Ζαχαριάδης


Δημοσιεύθηκε στον "ΠΟΛΙΤΗ" της 19/9/10