Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Διαφορά ποιότητας και νοοτροπίας



ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΒΛΕΠΕΤΕ το πρωτοσέλιδο της ιταλικής εφημερίδας L’Unita στις 27 Νοεμβρίου 2009. Για όσους δεν ξέρουν ιταλικά, ο κεντρικός τίτλος σημαίνει «Μαλάκες» και αναφέρεται στους
οπαδούς της Γιουβέντους. Ναι, καλά διαβάσατε, αλλά ας το ξαναπούμε γιατί είναι πράγματι απίστευτο. Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας αναφέρεται στους οπαδούς της Γιουβέντους. Με άλλα λόγια, μια εφημερίδα ευρείας και καθημερινής κυκλοφορίας περιγράφει τους οπαδούς της μεγαλύτερης ομάδας της χώρας με τον πιο πάνω χαρακτηρισμό. Τι έγινε όμως και υπήρξε αυτή η αντίδραση από την L’Unita; Οι οπαδοί της Γιουβέντους σήκωσαν ένα πανό το οποίο έγραφε: «Δεν μπορεί ένας μαύρος να είναι Ιταλός» και αναφερόταν στον Μάριο Μπαλοτέλι που τότε αγωνιζόταν στην Ίντερ. Ο Μπαλοτέλι έχει καταγωγή από την Αφρική και σε βρεφική ηλικία είχε υιοθετηθεί από την οικογένεια Μπαλοτέλι. Με λίγα λόγια είναι ένας έγχρωμος Ιταλός.

ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΗΣ «ΓΙΟΥΒΕ» με αυτόν τον τρόπο προετοιμάζονται για την τότε αναμέτρηση της ομάδας τους με την Ίντερ. Η συγκεκριμένη εφημερίδα όμως, δεν μάσησε. Βγήκε μπροστά και χωρίς μισόλογα και «ναι μεν… αλλά», είπε αυτό που πολλοί σκέφτηκαν αλλά κανένας δεν τόλμησε να πει. Χωρίς να μετρήσει πολιτικό ή οικονομικό κόστος και χωρίς να σκεφτεί ότι τα βάζει με τους οπαδούς της πιο μεγάλης ιταλικής ομάδας.

ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΟΤΙ η κυβέρνηση του Σίλβιο Μπερλουσκονι (ο οποίος είναι ιδιοκτήτης και των πιο πολλών ΜΜΕ της χώρας) έχει συνεργαστεί με το κόμμα της άκρας Δεξιάς MSI του Τζιανκάρλο Φίνι. Επιπλέον, η Ιταλία ήταν η πρώτη χώρα που πέρασε σκληρούς αντι-μεταναστευτικούς νόμους οι οποίοι ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων. Χαρακτηριστικότερος ο νόμος που απαγορεύει σε γιατρούς να εξετάζουν ασθενείς οι οποίοι δεν έχουν τα απαραίτητα χαρτιά για νόμιμη διαμονή στη χώρα, νόμο που αρνούνται να εφαρμόσουν οι σύλλογοι των Ιταλών γιατρών.

ΛΕΜΕ ΤΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ πιο σαφές σε ποιο κλίμα και πλαίσιο η ιταλική εφημερίδα προχώρησε σε αυτή την ασυνήθιστη ενέργεια. Δεν επιθυμούμε να εξιδανικεύσουμε τον Τύπο στην Ευρώπη, αλλά επειδή και εδώ είχαμε ανάλογα ρατσιστικά περιστατικά σε αθλητικούς χώρους, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Φαντάζεστε τι θα γινότανε αν μία εφημερίδα, ή, έστω, ένας δημοσιογράφος, τολμούσε να εκφράσει παρόμοια τοποθέτηση; Ο δικός μας Τύπος αναλώνεται σε ευχολόγια και εύκολες κοινοτοπίες χάνοντας την ουσία του ζητήματος.



Αδάμος Ζαχαριάδης

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Ο βασιλιάς Ερίκ


ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ ΜΕ ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ υπάρχουν πολλοί. Κάποιοι από αυτούς έχουν την ικανότητα να ξεσηκώνουν τους θεατές με μία περίτεχνη κίνηση και άλλοι, με τα γκολ τους, να ανεβάζουν τον παλμό στις εξέδρες. Έχουμε, κατά καιρούς, παρακολουθήσει ποδοσφαιριστές που μας προκαλούσαν δέος με τις ικανότητές τους. Ο Βραζιλιάνος Ρονάλντο, ο Μέσι, ο Ροναλντίνιο και ο Ζιντάν ήταν ορισμένοι από αυτούς που κάλλιστα θα πλήρωνες εισιτήριο, μόνο και μόνο για να δεις μία ενέργειά τους στον αγωνιστικό χώρο. Ο Ερίκ Καντονά όμως, ήταν το κάτι άλλο.



ΟΣΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΠΡΟΛΑΒΑΜΕ να τον δούμε, νιώθουμε ευγνώμονες. Θυμάμαι ακόμα τον εαυτό μου να στήνεται μπροστά από την τηλεόραση για να χαζέψει τον «βασιλιά Ερίκ», με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, να προσφέρει απλόχερα ασίστ και να πετυχαίνει μαγικά γκολ στον αγωνιστικό χώρο του Old Trafford.

O Γάλλος με το 7 στη πλάτη δεν τσιγκουνευόταν. Άπλωνε στο χορτάρι όλο του το μεγαλείο με μοναδικό στόχο το χειροκρότημα. Χαρακτηριστικό είναι το γκολ που πετυχαίνει σε ένα ματς εναντίον της Σάντερλαντ. Σκόραρε μετά από εκπληκτική ατομική ενέργεια και τέλεια ομαδική συνεργασία «Ο Ερίκ έμεινε κολλημένος κι άρχισε να κοιτάζει περιστροφικά όλο το γήπεδο, σαν να κοίταζε στα μάτια τον καθένα από τους δεκάδες χιλιάδες θεατές του αγώνα και να τους έλεγε αυτό είναι το δώρο μου για σας», θυμάται ο σεναριογράφος της νέας ταινίας, όπου πρωταγωνιστεί ο πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, Πολ Λάβερτι. Παίκτες με το ταλέντο του Καντονά έχουμε δει κι άλλους. Κανένας όμως δεν είχε την προσωπικότητα που διαθέτει ο Γάλλος. Αυτό το μίγμα ταλέντου, χαρακτήρα και σκέψης έκανε τον ποδοσφαιριστή με τον σηκωμένο γιακά να μοιάζει μοναδικός. Και η αλήθεια είναι ότι ήταν μοναδικός.



Ο ΚΑΝΤΟΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ το ποδόσφαιρο το 1997. Εδώ και μία δεκαετία ασχολείται με τον κινηματογράφο και στη Γαλλία θεωρείται ένας από τους πιο ποιοτικούς ηθοποιούς της χώρας. Πρώτη του μεγάλη εμφάνιση στην ταινία «Ελισάβετ» όπου εμφανιζόταν στο ρόλο του απεσταλμένου του Γάλλου βασιλιά. Τον Μάιο του2009 κάνει τη δεύτερη σπουδαία εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη με μία ταινία του σπουδαίου σκηνοθέτη Κεν Λόουτς. Ο Καντονά συνεργάζεται με τον κατ’ εξοχήν κοινωνικοπολιτικό Ευρωπαίο σκηνοθέτη σε μια ταινία που μιλά για μια καθημερινότητα γεμάτη προβλήματα, αλλά και για τα διλήμματα της ζωής και του θανάτου. Η συνάντηση δύο τέτοιων προσωπικοτήτων με έντονες κοινωνικές ανησυχίες προσφέρει μία ταινία με ξεχωριστά πολιτικά μηνύματα. "Η δύναμη της ομάδας, η κοινή πίστη, η αλληλεγγύη, εντέλει, σηκώνει τους ανθρώπους από τον βούρκο. τους κάνει να καταφέρουν το αδιανόητο, το αδύνατο." λέει ο Λόουτς.



Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ τρέφει μεγάλη εκτίμηση για τον Καντονά. Αυτός επιλέγει να μη μιλάει πολύ. Γι’ αυτό και όποτε το κάνει, οι δηλώσεις του αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Η τελευταία του δημόσια δήλωση έγινε με αφορμή την παρουσίαση του φωτογραφικού του άλμπουμ με θέμα τους άστεγους της Γαλλίας. «Γάλλος δεν είναι κάποιος που μιλάει γαλλικά και τραγουδάει την Μασσαλιώτιδα. Γάλλος σημαίνει να είσαι επαναστάτης ενάντια σε ένα σύστημα που οδηγεί τους ανθρώπους να ζουν στον δρόμο», είπε ο πρώην ποδοσφαιριστής και νυν ηθοποιός. Η δήλωση αυτή έχει προκαλέσει μεγάλη αντιπαράθεση στη Γαλλία, αφού την περίοδο εκείνη υπήρχε έντονη συζήτηση σχετικά με την απονομή ή όχι γαλλικής ιθαγένειας σε μετανάστες δεύτερης γενιάς. Ο Ερίκ δεν μάσησε τα λόγια του. Δεν το έκανε όταν ήταν ποδοσφαιριστής, θα το κάνει τώρα που είναι κινηματογραφικός σταρ;


Αδάμος Ζαχαριάδης
http://www.youtube.com/watch?v=u5AYzOLE3XI&feature=related

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Για ένα κομμάτι ψωμί, ρε Χάρη!

ΑΝΗΚΩ ΣΤΗ ΓΕΝΙΑ που μεγάλωσε με τα τραγούδια της ελληνικής Ροκ σκηνής της δεκαετίας του ’80 και του ’90. Θαύμαζα τον ασυμβίβαστο Παύλο Σιδηρόπουλο, και ας ήμουν μικρός όταν πέθανε, μου άρεσε πάντα ο Νίκος Πορτοκάλογλου και οι ΦΑΤΜΕ και με συνέπαιρνε η μουσική του Μικρούτσικου στους στίχους του μεγάλου Νίκου Καβαδία. Είχα όμως μια ιδιαίτερη αγάπη στους αδερφούς Κατσιμίχα. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τον λόγο. Ίσως ήταν αυτό το περίεργο μείγμα ματαιότητας και αισιοδοξίας που διακατείχε τα τραγούδια τους, ίσως ήταν οι μοναδικές αφηγήσεις
προσωπικών και συλλογικών ιστοριών, ίσως απλώς επειδή ήταν οι δημιουργοί του «Φάνη», του «Δωματίου» (στίχοι, Λένα Παπά ) και του «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον».

ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ πάντα πίστευα ότι κάποια από αυτά τα τραγούδια με διαμόρφωσαν, κάποια από αυτά με έκαναν να βουρκώνω και άλλα να πεισμώνω ενάντια σε αδικίες που έβλεπα γύρω μου. Για αυτούς τους λόγους ένιωθα και μια ευγνωμοσύνη στους δημιουργούς τους. ΔΥΣΤΥΧΩΣ, όμως, διάβασα μια συνέντευξη, πριν από καιρό ο Χάρης Κατσιμίχας στην ελληνική «Athens Voice». Εκεί λέει πολλά και διάφορα. Εξηγεί τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια που επέλεξε να μη δίνει συναυλίες και συνεντεύξεις, μιλάει για τις σχέσεις του με άλλους δημιουργούς, αξιολογεί τον πρωθυπουργό της Ελλάδας και λέει την άποψή του για τους μετανάστες. Εκεί ακριβώς είναι και το απογοητευτικό. Λέει ο Χάρης Κατσιμίχας: «Οι μη νόμιμοι μετανάστες να φύγουν αύριο το πρωί. Αλλά και οι νόμιμοι είναι πολλοί». Κάνει μάλιστα και μία παραπομπή στον Καρατζαφέρη λέγοντας ότι συμφωνεί σε κάποια πράγματα μαζί του. Δεν μας λέει βέβαια ο κύριος Κατσιμίχας ποιοι είναι νόμιμοι και ποιοι όχι. Ο ίδιος ζει σε μία χώρα που αρνείται να δώσει υπηκοότητα στα παιδιά που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα και που στα 18 τους ανακαλύπτουν ότι είναι παράνομα. Ζει σε μια χώρα που έχει το μικρότερο ποσοστό αποδοχής αιτήσεων ασύλου σε ολόκληρη την Ευρώπη. Σε μια χώρα που δεν αναγνωρίζει καθεστώς πολιτικού πρόσφυγα σε μετανάστες που έρχονται από το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Αυτά βέβαια δεν τον απασχολούν. Το μόνο που τον νοιάζει είναι να φύγουν αύριο το πρωί, γιατί είναι πολλοί. Πού να πάνε, δεν μας λέει. Μάλλον πίσω στις χώρες τους.

ΜΠΗΚΑ ΑΠΟ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ σε διάφορα φόρουμ για να δω τις αντιδράσεις. Διάβασα πολλά. Στα περισσότερα δεν δίνω βάση. Διάβασα όμως μία πολύ ενδιαφέρουσα άποψη την οποία παραθέτω:

«ας ασχοληθεί με τη νομιμότητα των νυχτερινών κέντρων στα οποία εμφανίζεται κατά καιρούς και ας αφήσει τους πρόσφυγες στην ησυχία τους. Αν τόσες δεκαετίες ζούσε μέσα στην άγνοια και δεν πρόσεξε ποτέ τους μπράβους στις εισόδους των μαγαζιών, δεν πρόσεξε ποτέ το εμπόριο ανθρώπων μέσα στα μαγαζιά, αν δεν πρόσεξε ποτέ το εμπόριο ναρκωτικών, αν δεν άκουσε πότε για προστασία και εκβιασμούς, αν δεν πληροφορήθηκε ποτέ του ότι η λέξη νύχτα είναι συνώνυμη με τις φράσεις κλοπή φόρων και ανασφάλιστη εργασία, τότε γαμώτο ας πιεί μια μπύρα με έναν “άγνωστο” μουσικό. Γιατί με όσους έχω μιλήσει κατά καιρούς, όλοι ανεξαιρέτως, περιγράφουν το ίδιο ακριβώς μαφιόζικο σκηνικό. Ας αποφασίσουν όλοι αυτοί οι μαϊντανοί: ξέρουν ή δεν ξέρουν τι γίνεται γύρω τους».


Αντί επιλόγου, θα ήθελα να παραθέσω
τους στίχους από ένα δικό του τραγούδι:


Για ένα κομμάτι ψωμί,
δε φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
πρέπει να δώσεις πολλά.
Δεν φτάνει μόνο το μυαλό σου,
δε φτάνει μόνο το κορμί σου.
Το πιο σπουδαίο είν’ η ψυχή σου, δικέ μου.
Έχει τους νόμους τους αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
Θα σου κρεμάσουνε μια μπάλα
και θα τραβιέσαι μ’ αυτήν μέρα - νύχτα.
Έχεις κανάλι πολύ να τραβήξεις,
μέχρι να πάψεις να λες -“μα τι τρέχει;”
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα πιεις φαρμάκια πολλά.
Θα σε πετάνε από δω κι από κει
θα λαχανιάζει η ψυχή σου.
Θα φτύσεις αίμα απ’ το στόμα, δικέ μου.
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα ’χεις ξεχάσει πολλά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα ’χεις πληρώσει ακριβά.
Και κάποια μέρα θα σε λύσουν,
μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις.
Θα σε κλωτσάνε και θα σ’ αρέσει, δικέ μου.
Σαν το σκυλί τους θα σ’ έχουν, δικέ μου,
μα δε θα έχεις ψυχή να το νιώσεις,
θα είναι για σένα αργά.


Αδάμος Ζαχαριάδης