«Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!»

Αυτός είναι ο πανηγυρικός της 28ης Οκτ του θεολόγου του Γυμνασίου Σαγεΐκων.


Αναγνώστηκε από τον άμβωνα στην εκκλησία και έμειναν όλοι άφωνοι

 
Εβδομήντα χρόνια μετά.


Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες. Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες.

Χρόνια τώρα, επαναλάμβανες τελετουργικά μονότονα το «ΟΧΙ» του παππού σου. Καμάρωνες τη θυσία του, θριαμβολογούσες αδαπάνητα για τα κατορθώματα και τους ηρωισμούς της γενιάς του. Στις δεκαετίες όμως που ακολούθησαν κατασπατάλησες νωχελικά την ελευθερία που σου χάρισε! Έφτιαξες τη ζωή σου. Το δικό σου, επιτέλους, σπίτι, και το δικό σου εξοχικό. Έκανες ταξίδια μακρινά και πολυδάπανα, σε προορισμούς εξωτικούς. Αγόρασες πρώτο και μετά δεύτερο αυτοκίνητο. Χρεώθηκες ασυλλόγιστα δάνεια, δόσεις και κάρτες που αφειδώς σου πρόσφεραν οι τράπεζες. Μπούχτισες τα παιδιά σου φροντιστήρια και ιδιαίτερα, να σπουδάσουν προσοδοφόρα επαγγέλματα, να γίνουν υψηλόβαθμα «στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων». Εκμεταλλεύτηκες, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους μετανάστες που είχαν την ανάγκη σου, για να μαζέψουν τις ελιές σου, να χτίσουν και να καθαρίσουν το σπίτι σου, να. φυλάξουν τα παιδιά σου. Έπαιξες στο Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος των γονιών σου και αγόρασες «αέρα» που σου πούλησαν οι αετονύχηδες της ελεύθερης αγοράς. Συναλλάχθηκες μ' αυτό το άθλιο κράτος κάτω απ' το τραπέζι κάμποσες φορές, δεν θυμάσαι και συ πόσες. για τη στρατιωτική θητεία του γιου σου, το διακανονισμό της εφορίας, το αυθαίρετο δίπλα στη θάλασσα, το διορισμό στην επίζηλη δημοσιοϋπαλληλία, τη λίστα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο. Διασκέδασες την πλήξη σου βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια της τηλεόρασης, κάνοντας φωτοσύνθεση με την προπαγάνδα και το γούστο των αχρείων της κάθε εξουσίας. Ατίμασες την ψήφο σου ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση», εκδούλευση των φαύλων της κομματοκρατίας, των επαγγελματιών και των κληρονόμων της πολιτικής.

Φέτος όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ' το στόμα. Φειδωλή και ντροπαλή η εθνική σου αξιοπρέπεια προσποιείται, καμώνεται πως γιορτάζει κάτω απ' το αυστηρό βλέμμα της επιτήρησης. Στενάχωρα όλα. Μέσα μας, γύρω μας, παντού. «Το αδιέξοδο της χώρας στις ψυχές των κατοίκων της». Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα «πεδίο βολής φθηνό». Πατρίδα έρμαιο της απληστίας των τοκογλύφων, των ισχυρών του χρήματος, των δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους. Σε υποτιμούν σήμερα άμοιρη πατρίδα μου για να σε αγοράσουν τζάμπα αύριο.

Πεθαίνω σαν χώρα! Ακούς την κραυγή; Βλέπεις και συ το κακό που μας βρήκε; «Όποιος δεν έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν σφυροκοπημένοι από αόρατο χέρι στους δρόμους, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας.».

Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση: κι αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές μας άδειασαν! Πριν λιποψυχήσουν οι λέξεις, λιποψυχεί το φρόνημα των ανθρώπων, η θέληση των λαών να παραμείνουν αδούλωτοι. Όχι παιχνίδια με τις λέξεις! Ποιος δικαιούται να μιλάει στη γιορτή σήμερα για πατρίδα, για κατοχή και αντίσταση; Οι πατριδοκάπηλοι που κάθε φορά, την κρίσιμη στιγμή, συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή; Ή μήπως, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ που εγκατέλειπαν την πατρίδα και το λαό την ώρα της μάχης, για να επιστρέψουν κατόπιν ως εθνοσωτήρες και ελευθερωτές;

«Ποιος είναι, λοιπόν, πατριώτης;»

Ο Άρης Βελουχιώτης, το τραγικό αυτό σύμβολο της Αντίστασης του Λαού μας, έχει κάτι να σου πει: «Ποιος είναι ο πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»

Εδώ θα παραμείνουμε, δε θα φύγει κανείς, κυνηγημένε απ' όλους Καπετάνιε! Εδώ, να φυλάμε τα πεζούλια που μας άφησες! Θα μοιραστούμε αν χρειαστεί ακόμη και τη φτώχια μας, την ανάγκη, την οργή μας, μα δεν θα εγκαταλείψουμε. Γι' αυτό.

«Τα καράβια μου καίω / δεν θα πάω πουθενά. Κι ας μη μου 'χεις χαρίσει ποτέ / ένα χάδι ως τώρα / πάντα εδώ θα γυρνώ από πείσμα και τρέλα θα ζω / σε τούτη τη χώρα / ώσπου να βρω νερό γιατί ανήκω εδώ.

Σταυρωμένη πατρίδα / μες στα μάτια σου είδα / της ανάστασης φως».

(Τα καράβια μου καίω, Ν. Πορτοκάλογλου)



Πάτρα, Οκτώβριος 2010

            Του Γιώργου Μάλφα, θεολόγου  (malfasg@gmail.com)                                               

Η λύση είναι ο Κουβέλης

Είδατε πως τα φέρνει η ζωή; Ο ακομμάτιστος, ο ανεξάρτητος, ο άφθαρτος κύριος Καμίνης είναι, από χθες, νέος Δήμαρχος Αθηνών. Κέρδισε τον Νικήτα Κακλαμάνη και μάλιστα με σχετική ευκολία κάνοντας τη μεγάλη ανατροπή σε ένα δήμο «προπύργιο» της Δεξιάς. Για να δούμε τι διαφορετικό θα φέρει. Τα πρώτα δείγματα πάντως δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά. Ο κύριος Καμίνης φρόντισε, προεκλογικά, να δώσει διαπιστευτήρια σε όλο το συντηρητικό φάσμα των ψηφοφόρων, έσπευσε να πει ότι δεν είναι «μια αριστερίστικη καρικατούρα» που ενδιαφέρεται μόνο για τους μετανάστες, να προτείνει διάφορα διφορούμενα μέτρα και να κάνει ότι περνούσε από το χέρι του για να πείσει ότι δεν είναι ο «Συνήγορος του Πολίτη» που παρουσίαζαν οι εχθροί του. Η παρουσία του στην εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου ήταν ενδεικτική του τι πρέπει να περιμένουμε την επόμενη μέρα.


Πανηγυρίζουν κάποιοι γιατί ο κύριος Καμίνης ήταν δική τους πρόταση, γιατί «έσπασε» την Πασοκική πρακτική των στελεχών-υποψηφίων, γιατί τελικά ήταν αυτός που κατάφερε να «πάρει» τον Δήμο μετά από εικοσιτέσσερα χρόνια θητείας Νεοδημοκράτη δημάρχου. Για το αν έπρεπε να ψηφίσουμε Καμίνη στο δεύτερο γύρο έγινε μεγάλη συζήτηση. Από την προηγούμενη Δευτέρα πρέπει να έχω διαβάσει πάνω από πενήντα άρθρα που ασχολήθηκαν με το συγκεκριμένο ζήτημα. Πλέον δεν έχουν τόση σημασία τα εκατέρωθεν επιχειρήματα. Άλλωστε η πλειοψηφία όσων είχαν προτείνει την στήριξη του Καμίνη είχαν εστιάσει και στο ότι από την Δευτέρα αρχίζει η περίοδος αντιπολίτευσης σε όποιον από τους δύο εκλεγεί. Όπως και να’ χει… άλλο ξεκίνησα να γράφω και τελικά κατέληξα να ασχολούμαι με την «Καμινιάδα»

Την ώρα που τα αποτελέσματα ήταν πλέον ξεκάθαρα στο στούντιο του Mega (έχω και εγώ τα βίτσια μου) βρισκόταν ο αγαπητός κύριος Χατζησωκράτης. Η συζήτηση διακόπηκε για να δούμε τον πρωθυπουργό, μαζί με το «βαθύ ΠΑΣΟΚ», να πανηγυρίζουν για τη νίκη τους στον μεγαλύτερο Δήμο της χώρας. Δίπλα τους και η κυρία Φιλίνη, η οποία όμως μάλλον πανηγύριζε για τη νίκη της αυτοδιοίκησης. Την ώρα λοιπόν, που στην οθόνη βλέπαμε τον Παπανδρέου να χαριεντίζεται για τη νέα «λευκή επιταγή» που του δίνει άλλα τρία χρόνια διακυβέρνησης (αν θα αντέξει τόσο είναι άλλου είδους κουβέντα) ο κύριος Χατζησωκράτης προσπαθούσε να μας πείσει ότι ο κύριος Καμίνης είναι μία ακκομάτιστη υποψηφιότητα που έσπασε τα κατεστημένα της πολιτικής. Κανένας δεν φάνηκε να προβληματίζεται, για το γεγονός ότι μόλις 34% των ψηφοφόρων έκανε τον κόπο να πάει στην κάλπη την Κυριακή. Ή ότι από αυτούς που ψήφισαν το 11% επέλεξε λευκό ή άκυρο Η νίκη είναι νίκη με κάθε τρόπο και μέσο. Άλλωστε, όπως αρέσκεται να λέει ο κ. Κουβέλης «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα».

Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα έναν γνωστό μου που έλεγε ότι αν βγει ο Καμίνης, αυτόματα ο Κουβέλης ανακηρύσσεται στον «πιο αποτελεσματικό Αριστερό» της δεκαετίας. Η εικόνα ήταν βγαλμένη από τα «προσεχώς». Το πολιτικό σύστημα παραπαίει. Ψάχνει στηρίγματα για να βγει από τα αδιέξοδα και δημιουργεί λύσεις, άλλοτε «προοδευτικές» και άλλοτε «συντηρητικές». Η νίκη Καμίνη εντάσσεται στην πρώτη κατηγορία. Ο Κουβέλης και οι λοιποί της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι πράγματι πολύ αποτελεσματικοί. Το ζήτημα είναι προς όφελος ποιού. Σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλους Δήμους η ΔΗ.ΑΡ ήρθε ως «από μηχανής Θεός» για να δώσει τη λύση στο ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου. Με το πρόσχημα ότι οι εκλογές είναι αυτοδιοικητικές, ότι πρέπει να φύγει η Δεξιά και πως η κεντρική πολιτική δεν έχει σχέση με την δημοτική αρχή η ΔΗ.ΑΡ έδωσε την ευκαιρία στον Παπανδρέου να κοιμάται ήσυχος. Αλλά είπαμε η αποτελεσματικότητα πάνω από όλα.

Τελευταία παρέμβαση για τον Αλέκο Λύτρα

Σήμερα τα ξημερώματα πέθανε αιφνίδια ο σύντροφός μας Αλέκος Λύτρας.

Ο Αλέκος γεννήθηκε το 1961 στα Γιάννενα. Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης στρατεύτηκε στο ΠΑΣΟΚ και ως σπουδαστής των ΚΑΤΕΕ ανέπτυξε πλούσια συνδικαλιστική δράση. Έντονη η συμμετοχή του στο φοιτητικό κίνημα ενάντια στον 815, στο πλευρό πάντα των πιο προωθημένων κομματιών του. Μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ο Αλέκος κινείται κόντρα στο ρεύμα. Το 1981 αποχωρεί από το ΠΑΣΟΚ, μην αναγνωρίζοντας στην πολιτική του κανένα στοιχείο από τα οράματα της Μεταπολίτευσης. Έκτοτε, και για περίπου δύο δεκαετίες, θα κινηθεί πολιτικά ως ανένταχτος της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Από τη δεκαετία του '90 έρχεται κοντά στο χώρο του Στεκιού Μεταναστών και τα επόμενα χρόνια συμμετέχει ενεργά στην αριστερή δημοτική κίνηση Απόδραση Αγίων Αναργύρων. Παράλληλα, ανήκει στην ιδρυτική ομάδα του πολιτικού και πολιτιστικού περιοδικού «Γαλέρα».

Το 2008 υπήρξε πρωτεργάτης της δημιουργία της Ομάδας Ρόζα και της ένταξης στο ΣΥΡΙΖΑ ενός πολιτικού δυναμικού με αναφορά στην κινηματική Αριστερά. Γίνεται μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, όπου θα δώσει μάχες για τη διατήρηση της συνοχής του σχήματος καθώς και για το κοινωνικό άνοιγμά του. Ενεργά παρών μέχρι το τέλος, από το στήσιμο του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ μέχρι τη δημιουργία της νέας δημοτικής παράταξης Αλληλεγγύη Αγίων Αναργύρων-Καματερού, ο Αλέκος θα παλέψει επίμονα για μια Αριστερά που η ριζοσπαστικότητά της δεν θα σημαίνει περιχαράκωση και αποκοπή από την κοινωνία. Το τελευταίο διάστημα, εργάστηκε για τη στήριξη των ενωτικών αριστερών αυτοδιοικητικών σχημάτων και ήταν υποψήφιος του «ΑΥΡΙΟ... για την Ήπειρο», με επικεφαλής τον Γιάννη Παπαδημητρίου.

Ο Αλέκος όμως εκτός από συνεπής αγωνιστής, υπήρξε ένας πολύ ωραίος τύπος, γλυκός, κεφάτος και ανοιχτόκαρδος, σοβαρός αλλά όχι σοβαροφανής, αντικονφορμιστής και λαϊκός. Στοργικός πατέρας του Μάρκου και της Έλλης, παθιασμένος σύντροφος της δικιάς μας Μυρτώς Μπολότα.


Τον Αλέκο μας δεν θα τον ξαναβρούμε στον Τσέλιγκα, στη θύρα των οργανωμένων του ΠΑΣ Γιάννινα, στις ατελείωτες ζυμώσεις για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, στα μικρά και μεγάλα κινήματα. Θα παραμείνει όμως παρών στα πιο φωτεινά μέρη της ζωής μας.







Η πολιτική κηδεία του Αλέκου Λύτρα θα γίνει αύριο Τετάρτη στις 2 μμ στο νεκροταφείο Αγίων Αναργύρων.





Ομάδα Ρόζα, 2/11/2010