Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Από το άρθρο 16 στην επόμενη μέρα των εκλογών



Τελικά δεν προέκυψε αυτή η πολυπόθητη «κυβέρνηση της Αριστεράς». Νιώθω όμως ότι το πεπρωμένο μας έχει αλλάξει και πως από σήμερα «παίζουμε σε άλλο γήπεδο». Ανήκω στη γενιά του άρθρου 16. Θυμάμαι την πρώτη φορά που κάναμε κατάληψη κερδίζοντας την συνέλευση. Βγήκαμε από την αίθουσα με ένα ανάμεικτο αίσθημα ενθουσιασμού και απορίας. Όλοι καταλαβαίναμε ότι ζούσαμε κάτι πρωτόγνωρο. Θυμάμαι ότι λίγες ώρες μετά την πρώτη συνέλευση και αφού μείναμε σχεδόν μόνοι μας στην σχολή κάποιος ρώτησε: «Και τώρα τι κάνουμε;». Σιγά-σιγά βρήκαμε τους τρόπους. Οργανώσαμε την ζωή μας στην κατάληψη, φτιάξαμε τον χώρο όπως θέλαμε να είναι, κουβεντιάσαμε θέματα που είναι ταμπού στα εκπαιδευτικά προγράμματα των σχολών. Κατεβήκαμε στις πορείες και γνωρίσαμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει καταστολή, πως καίνε τα μάτια σου από τα δακρυγόνα, πως μεγαλώνει ο φόβος στην όψη πάνοπλων αστυνομικών. Μάθαμε όμως και πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της αλληλεγγύης, της αυτό-οργάνωσης, της συλλογικότητας. Κάπως έτσι πορευθήκαμε για αρκετές βδομάδες, μέχρι που στο τέλος τα καταφέραμε!
Στο επόμενο διάστημα η δική μας γενιά βρέθηκε στο επίκεντρο των εξελίξεων. Στα πανεπιστήμια, στην διεκδίκηση δημόσιων χώρων στις γειτονιές, στον Δεκέμβρη του 2008,  στο κίνημα ενάντια στο χαράτσι και φυσικά στο κίνημα των πλατειών. Σε κανένα από αυτά τα κινήματα δεν μπήκαμε με βεβαιότητες. Μπήκαμε γεμάτοι ερωτήματα και έτοιμοι να βρούμε απαντήσεις που ίσως και να ανέτρεπαν προηγούμενες απόψεις μας. Πολλές φορές σκοντάψαμε. Είτε από τρικλοποδιές που άλλοι μας έβαζαν, είτε σε εμπόδια που οι ίδιοι βάζαμε στους εαυτούς μας. Σηκωνόμασταν όμως, ξεσκονίζαμε τα κοντά μας παντελόνια και συνεχίζαμε. Κρατήσαμε, σε όλες τις περιπτώσεις, αξίες και ιδανικά. Αξίες όπως η συντροφικότητα, ιδανικά όπως η αντίσταση! 
Όλα αυτά οφείλουμε να τα θυμόμαστε. Γιατί είναι αυτά που μας έφεραν  εδώ.  Να θυμόμαστε ότι σε αυτή, τη νέα φάση της Αριστεράς, μπαίνουμε με λίγες βεβαιότητες και πολλά ερωτήματα. Κρατάμε όμως τις αξίες μας, κρατάμε τα ιδανικά μας. Σε αυτή τη νέα φάση οφείλουμε να θυμόμαστε ότι για εμάς η δημοκρατία είναι αυταξία και πως δεν την παραμερίζουμε προς όφελος της αποτελεσματικότητας. Να θυμόμαστε πως σε μια κοινωνία που μισό εκατομμύριο επιλέγουν ψήφο στους νέο-ναζί, εμείς οφείλουμε να αποδεικνύουμε ότι ο «δικός μας κόσμος χωράει πολλούς κόσμους». Να θυμόμαστε πως εμείς παλεύουμε για την κοινωνική απελευθέρωση και καθημερινά να βάζουμε ψήγματα της κοινωνίας που ονειρευόμαστε. Να θυμόμαστε ότι η δική μας Αριστερά έφτασε ως εδώ γιατί προτίμησε τις κοπιαστικές βόλτες στα αλώνια από το ξεκούραστο πέρασμα στα σαλόνια. Μόνο έτσι θα τα καταφέρουμε!


Αδάμος Ζαχαριάδης