Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Αυτός πάντως τα έφαγε σίγουρα...

Όπως βλέπετε το τρώει το φαί του
Απίστευτες δηλώσεις έκανε σήμερα ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος. Ούτε λίγο, ούε πολύ, ισχυρίστηκε ότι για την κρίση στην Ελλάδα φταίει ο κόσμος επειδή΄, όπως είπε, "μαζί τα φάγαμε".
Παρακάτω το ρεπορτάζ όπως δημοσιεύεται στο tvxs.gr
«Οι διορισμοί» απάντησε στην ερώτηση που ταλανίζει τον λαό για το «που πήγαν τα λεφτά» ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θεόδωρος Πάγκαλος, μιλώντας σήμερα στη Βουλή, κατά τη διαβούλευση του νομοσχεδίου για την κατάργηση και τη συγχώνευση υπηρεσιών, οργανισμών και φορέων του δημοσίου τομέα.
«Τα φάγαμε όλοι μαζί ακολουθώντας μια πρακτική αθλιότητας εξαγοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος. Από το 2004 έως το 2008, η χώρα παρήγαγε 3,5% πλεόνασμα επί του ΑΕΠ, άλλο ένα 3,5% το δανειζόμαστε, για να φτάσουμε στο συνολικό 7% και σε σημείο αδυναμίας πληρωμών» υπογράμμισε μεταξύ άλλων ο Θ. Πάγκαλος.

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Καρτάσιη...χάσαμε




Σου γράφω μετά από πολύ καιρό. Τελευταία φορά, αν θυμάσαι, ήταν όταν συζητάγαμε τι έπρεπε να ψηφίσω στις εκλογές. Τελικά με έπεισες να δώσω μια ακόμα ευκαιρία και να ψηφίσω τον Χριστόφια. Δεν ξέρω γιατί δεν σου΄ χω ξαναγράψει από τότε. Εσύ πάλι, μου έστειλες μια-δυο φορές τρεις αράδες με τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς σου.
Θυμάμαι που έγραφες ότι ανησυχείς. Πως οι «δικοί σου» έχουν χάσει πλέον κάθε ελπίδα και πως «οι δικοί μου» δεν ενδιαφέρονται. Θυμάμαι που έλεγες ότι κάθε μέρα όλο και λιγότεροι περνούν τα οδοφράγματα, ότι το κλίμα αλλάζει σιγά-σιγά. Ότι οι «δικοί» σου εβάλαν τα με τον Ταλάτ τζιαι εφκάλαν τον Έρογλου, αλλά σε λλίον θα κλαίσιν.

Σήμερα αποφάσισα να σου γράψω. Θα ήθελα να ήμουν εκεί. Να βρισκόμασταν στη Λήδρας, να πηγαίναμε για σουβλάκι και μετά στο γήπεδο. Κι όταν τελείωνε ο αγώνας,ν να περνάγαμε από το Λήδρα Πάλλας και να πίναμε καφέ στο «Μπουγιούκ Χαν» και μετά για φαγητό στου Ζεχνί. Θυμάσαι; Έτσι εκάμναμε όταν ανοίξαν τα οδοφράγματα. Κι ας μας το απαγορεύασιν επειδή ήμαστουν στρατιώτες. Εμείς θωρούσαμε ότι τα πράματα αλλάσσουν τζιαι περιπαίζοντας τους εθνικιστές εγελούσαμε με την υπεροψία του μελλοντικού νικητή.

Σήμερα όμως σου γράφω για να σου πω το εξής: «Καρτάσιη, εχάσαμε». Τωρά γελούν τζείνοι με μας. Τζιαι μεις με κατεβασμένη την κκελλέ προσπαθούμε να καταλάβουμε τι κάναμε λάθος. Τελικά μάλλον εκάμαμέ τα ούλλα λάθος. Αφήκαμε τον χρόνο να περνά και αναπαυθήκαμε ότι απλά με το να ψηφίζουμε τζείνους που συμφωνούμε μαζί τους θα εγίνουνταν τα πράματα καλύτερα. Εν επείσαμε τον κόσμον ότι μπορούμε να ζήσουμε μαζί, γιατί εν τους εδείξαμε ούτε ένα παράδειγμα. Εκάμαμεν ελάχιστα πράματα. Δυο-τρεις συναυλίες, δέκα συζητήσεις τζιαι κάμποσα μοιρολόγια. Ακόμα τζιαι μεις εκουραστήκαμε, εξεζουμίσαμε. Τωρά περνώ ποτζιεί μια-δυο φορές το μήνα. Έτσι, γιατί νιώθω ότι έχω χρέος. Εν έχω ούτε έναν φίλο. Κάτι λλίους γνωστούς θωρώ τους με δισταγμό και λαλούμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια.

Τότε εβρεθούμαστουν κάθε μέρα. Τωρά, μια-δυο φορές το χρόνο. Οι άλλοι εκερδίσαν μας κατά κράτος. Τόσο πολλά μας εκερδίσαν που σιγά-σιγά ήρταν ούλλα άνω-κάτω. Κρατούν την κυπριακή σημαία, αλλά θωρούν την μπλε. Μιλούν για ενιαίο κράτος και εννοούν ελληνοκυπριακό. Λαλούν ότι δήθεν εν έχουν πρόβλημα μαζί σας και εννοούν ότι θέλουν να σας εξουσιάζουν. Για τα δικά σας «άνω-κάτω», που μάλλον είναι πολλά, θα μου γράψεις εσύ στο επόμενο γράμμα σου. Α εξίασα να σου πω. Εμφανίστηκαν τζιαι ποδά «γκρίζοι λύκοι». Κάτι κοπελλούθκια που μισούν όποιον δεν τους μοιάζει. Λλίοι όμως θορυβήθηκαν. 'Αλλωστε, ακόμα μόνο ξένους δέρνουν.

Τα πράματα άλλαξαν ρε «Καρτάσιη». Αλλάξαν τζιαι εμείς, οι Αριστεροί, δεν επήραμε χαπάρι. Είμαστε φοβισμένοι τζιαι λαλούμε ούλλον τα ίδια συνθήματα. Για τον ιμπεριαλισμό, για τους ξένους που δεν μας αφήνουν να ζήσουμε μαζί, για τους κοινούς αγώνες Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων εργατών, για τον Μισιαούλη τζιαι τον Καβάζογλου. Παέννουμε στις «δικοινοτικές» εκδηλώσεις τζιαι θωρούμε τις ίδιες φάτσες. Μαθαίνουμε την ιστορία όπως την εγράψαν οι «Γριβικοί» τζιαι φοούμαστε να πούμεν ότι έννεν έτσι.

 Εν πιστεύκω πως εν θα βρεθεί λύση. Κάτι θα συμφωνήσουν. Θα βάλουν που μιαν υπογραφή σε ένα χαρτί και θα μας πουν ότι ελύθηκε. Εν πειράζει. Θα είναι καλύττερα απ΄ ό,τι είναι τωρά. Τουλάχιστον εννά μπορούμε να κάμουμε πέντε πράματα μαζί. Να πούμε για τους μετανάστες, να πούμε για τα δικαιώματα, την παιδεία, τα εργασιακά, το περιβάλλον. Τωρά μόνο τζείνοι μιλούν, εμείς φωνάζουμε άμπα τζιαι ακούσει μας κανένας.

Συγγνώμη αν σε στεναχώρησα με το γράμμα μου. Αλλά τις νύχτες που παέννω να τζιοιμηθώ θωρώ μας να πλατσουρίζουμε στην παραλία της Αμμοχώστου. Τζιαι μετά να πίνουμε μαζί καφέ στην Κακοπετριά. Μόνο που ξαφνικά πετάσσουνται μπροστά μου, η μια πίσω που την άλλη, όπως τα βαγόνια του τρένου, οι φάτσες των εθνικιστών να γελούν τζιαι να περιπαίζουν τα όνειρά μου.




Αδάμος Ζαχαριάδης


Δημοσιεύθηκε στον "ΠΟΛΙΤΗ" της 19/9/10

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

V for Vendetta


Οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν ψέματα για να πουν την αλήθεια, ενώ οι πολιτικοί χρησιμοποιούν ψέματα για να την καλύψουν...

Μια εικονογραφημένη ιστορία που γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και που σ΄ αυτήν βασίστηκε μια ταινία που γυρίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 2000: «V for Vendetta» ή όπως θα μεταφραζόταν στα ελληνικά «Ε για Εκδίκηση».

Ο «V» ή ο «Ε» είναι ένας κρατούμενος στο κελί 5 (V με λατινικούς αριθμούς, Ε με ελληνικούς) που όταν μετά από μια πυρκαγιά δραπετεύει αποφασίζει να εκδικηθεί όλους τους διεφθαρμένους άρχοντες για τα όσα πέρασε και για τα όσα περνά εξαιτίας τους ο κόσμος. Να τους εκδικηθεί για τη διαστρέβλωση και τους φόβους που εμφυτεύουν στα μυαλά και τις καρδιές των ανθρώπων για να τους εκμεταλλευτούν και να παραμείνουν στην εξουσία. Να τους εκδικηθεί για όλα τα θύματά τους, που μοναδικό τους έγκλημα ήταν πως είχαν διαφορετική φυλή, θρησκεία, σεξουαλικό προσανατολισμό ή πολιτική ιδεολογία.

Και κάπου εκεί μπερδεύεται η εκδίκηση με τη δικαιοσύνη, το λογικό με το παράλογο, το σωστό με το λάθος...

Κάπου εκεί γίνεται όμως και φανερό πως η απάθεια είναι συνενοχή που ενθαρρύνει ακόμα περισσότερο την καταπίεση. Κάπου εκεί γίνεται ολοφάνερο πως η καταπίεση οδηγεί σε ακραίες αντιδράσεις. Τόσο ακραίες που, αν παραμείνουν ανεξέλεγκτες, ίσως γίνουν το ίδιο καταστροφικές με την καταπίεση.

Ο «V» παραμένει αίνιγμα. Η ταυτότητά του δεν αποκαλύπτεται. Θα μπορούσε ίσως να είναι ο οποιοσδήποτε καταπιεσμένος που επαναστατεί οργισμένος ενώ η πλειοψηφία παρακολουθεί απαθής. Οι καταστροφικές του πράξεις είναι ηθικά διφορούμενες και κεντρικό θέμα της ιστορίας γίνεται εκείνο της αιτιολόγησης ωμοτήτων εις το όνομα ενός υψηλού στόχου, είτε αυτός είναι η σταθερότητα είτε η ελευθερία.

Ο ίδιος ο δημιουργός του «V», 'Αλαν Μουρ, είχε πει σχετικά: «Η βασική ερώτηση είναι: Έχει αυτός ο άνθρωπος δίκαιο ή είναι τρελός; Το θέμα είναι τι πιστεύετε εσείς οι αναγνώστες... Δεν ήθελα να πω στον κόσμο τι να σκεφτεί. Απλώς ήθελα να πω στον κόσμο να σκεφτεί και να λάβει υπόψη κάποια από αυτά τα ομολογουμένως ακραία, μικρά στοιχεία, που ωστόσο επαναλαμβάνονται αρκετά συχνά στην ιστορία της ανθρωπότητας».

 «Οι άνθρωποι δεν πρέπει να φοβούνται τις κυβερνήσεις τους. Οι κυβερνήσεις πρέπει να φοβούνται τους ανθρώπους», λέει κάπου ο «V» και η προστατευόμενή του Ήβη επαναλαμβάνει πως «οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν ψέματα για να πουν την αλήθεια, ενώ οι πολιτικοί χρησιμοποιούν ψέματα για να την καλύψουν...».

Τόσες πολλές αλήθειες σε ένα κόμικ και μια ταινία που στον απρόσεχτο αναγνώστη ή θεατή μπορεί να φανούν απλώς ιστορίες «φαντασίας».



mchrysanthou@hotmail.com

Άρθρο της Μαρίας Χρυσάνθου που δημοσιεύθηκε στον "ΠΟΛΙΤΗ" της 17/9/10

Για τον Μάνο

"Τα πολυβόλα σωπάσαν οι πόλεις/ αδειάσαν και κλείσαν/ Ένας βοριάς παγωμένος σαρώνει την έρημη γη/ Στρατιώτες έρχονται πάνε - ρωτάνε γιατί πολεμήσαν/ και συ ησυχάζεις, το δάχτυλο βάζεις να βρεις την πληγή...".



Πάνε,  σήμερα, 28 χρόνια από τότε που "έφυγε" ο Μάνος Λοίζος.





http://www.youtube.com/watch?v=FZbjQaLh_AI






















http://www.youtube.com/watch?v=wxIuUgrXgFY&feature=related


http://www.youtube.com/watch?v=R5chahoy8Ko&feature=related








Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Κάτι για μας...

Άνοιξε και για μας ένα καινούργιος κόσμος. Ανακαλύπτουμε, σιγά-σιγά τον κόσμο των blogs και των blogers. Ένα κόσμο γεμάτο φαντασία, νέες ιδέες, χιούμορ και διάθεση για κάτι διαφορετικό.
Προφανώς υπάρχουν και τα "σκουπίδια" αλλά αυτά μας αφήνουν παγερά αδιάφορους, όπως άλλωστε και στον "έξω κόσμο".
Εδώ θα αναρτούμε ό,τι μας αρέσει και ό,τι πιστεύουμε πως αξίζει να μοιραζόμαστε με άλλους και άλλες. 
Τα λέμε...